 |
 |
|
|
صدایت خسته و زخمی است زخمه بر تار روح وحشی و پرخشم پلنگ دل در ققس سینه. بخوان ای کولی مغموم! همراه نسیم شوخ سحر همگام توفان سیاه شب خونی که بر لب توست پاره های جگر ماست و با من بگو که آنهمه عشق و شور چگونه بر لبان تو می رقصند! اکنون در این سکوت نیمه شب غمگین در این دقایق متورم از صاعقه ی فریاد تنها تو نمی خوانی تنها تو نمی رقصی همه ی سلولهای ما با تو همخوان و همرقصند. شب، از نیمه شده است من با تو می خوانم و دریای درد را میزبانم و خاک را می مزم در همآغوشی کویر.
یادت هست آغاز آفرینش را ؟ موسیقی سکوت بود و ترانه ی جاری عشق یک بی نهایت ، حس بود و شور تو بی صدا می خواندی ترانه ی یک خانه به دوش مغموم را و دل من که هنوز نرسته بود در دل هستی می رقصید در گوشه ای از آسمان پشت یک ستاره ی خاموش.
بخوان تو ای کولی مغموم! عطر منتشر هزار حادثه با توست هزار حادثه بهار! هزار حادثه زندگی! هزار حادثه خاموشی! هزار خاموشی فریاد! من! فریاد خاموش توام در این سرمای فراموشی. زندگی را که نه مرگ را می جویم! تازگی ها از کوچه ی دل تو گذر نکرده است ؟ I Love to live آخرین فریب « بودن » است آخرین حلقۀ فریب و اولین نغمه ی خود فراموشی! در گوش من امشب کسی از « رفتن » نمی گوید و « ماندن » شعر بی وزن هستی است.
بخوان ای کولی مغموم! من با تو می خوانم در دل یک صدف غمگین در ژرفنای دریای خاموشی. روزی جاشوان نان دهانم را می گشایند و آب را در کوزه ی روحم می ریزند.
زندگی در این قرن ترجمه ی کدام دفتر رنج است؟ و کدام دست سیاه بر لب این تندیس ( ۱ ) نقطه وخال می گذارد؟ چشمان این بالایی سیاه افسون هزار مار خوش نگار دیدی چگونه سیاووش را درکشید و هاملت را سوگوار پدر کرد؟ بر زانوان ابلیس آرمیده بود در قرنهای لذت بهار آجین امروز « پرنده قلبها که دیگر نیست » ( ۲ ) قامت برافراشته بر برج بلند شهر. تو اما بخوان! موج مرتعش ترانه ی تو سنگی است ــ به نشانه ی رمی ــ بر پیشانی تندیس. بخوان! تا بشکند این حباب این آبگینه ی سیاه. هفت بار ضرب در هزار ضرب در هفت بخوان! با طول موج کوتاه بخوان ای کولی مغموم! در حریم صدایت تا بیاساید جان این جان منجمد! بیستم آذر ماه هفتاد و شش == این شعر تحت تاثیر صدای زخمی تینا ترنر ( خواننده ی سیاهپوست آمریکایی) سروده شده است. پانوشت: ۱- در اینجا منظور از تندیس، مجسمه ی آزادی است که در سواحل رنگ و ریا و ستم نیویورک جلوه می فروشد. ۲- وامی است از این بخش از شعر آیه های زمینی فروغ فرخزاد: « و هیچکس نمی دانست که نام آن کبوتر غمگین کز قلب ها گریخته، ایمانست» |
||
|
+
نوشته شده در چهارشنبه سی ام شهریور ۱۳۹۰ساعت 0:42 توسط اکبر نبوی
|
|
||
|
|
درباره |
|
درود و پاکی و پویایی برای شما وب نوشت " کاریز " یک جوشش است. آینه ای است که پنجره ی نگاه مرا به خودم، پیرامونم و به هستی بازتاب می دهد.اگر نگاه من درست باشد، " کاریز " هم درست می نماید و چنانچه غیر از این باشد پیشاپیش از کسانیکه به این آینه نگاه می کنند عذرخواهی می کنم. _____________________ برشی از فعالیت ها/ برنامه های تلویزیونی: سی نما در سینما/ نوعی نگاه 1 و2/ برداشت دو ( با: حاتمی کیا- مرحوم ملاقلی پور- کمال تبریزی- پرویز پرستویی- اکبر عبدی - حمیدنژاد و صدرعاملی ) سایه روشن و .. فیلم داستانی: تله فیلم روز می آید/ فیلم سینمایی پرونده ای برای سارا فیلم های مستند: ققنوس/ پیروزی اراده / رکعتان فی العشق/ ... نود سال عشق ( در هفت پرده )/ گمشده در زمان مستندهای آماده ی تدوین: لورنس ایرانی/ لئوناردو کتاب های آماده ی انتشار: آی مردم! ( منظومه ی بلند برای اُپرا ) در حاشیه ی زخم متبرک دل ( گزیده ای از اشعارم در سه دهه ی اخیر ) بامداد کال ( نوشتار و گفتارهایی در باره ی سینما ) سردبیری یک صد جلد کتاب جیبی در حوزه های: ادبیات، تاریخ، تاریخ هنر، تاریخ و چهره های نامدار مطبوعات، عرفان، فرهنگ ملل و... این کتاب ها را شرکت سهامی کتاب های جیبی ( وابسته به انتشارات امیر کبیر ) چاپ کرده است. |
||
|
|
|
|
|
صفحه نخست پروفایل مدیر وبلاگ پست الکترونیک آرشیو وبلاگ عناوین مطالب وبلاگ |
||
|
|
پیوندهای روزانه |
|
|
پانوشت ( اکبر نبوی ) فرهنگ و جامعه آرشیو پیوندهای روزانه |
||
|
|
|
|
|
POWERED BY
BLOGFA.COM |
||